Mount Everest Trek

Hallo Allemaal,

Jeetje waar ga ik mee beginnen....
Elf november is mijn moeder aangekomen in Nepal om op twaalf november op pad te gaan voor onze trek naar het Mount Everest Basecamp (verder in deze blog afgekort als EBC). Het was heel dubbel, ik keek uit naar haar komst maar wist ook dat de vlucht naar Lukla dan wel heel dichtbij kwam en daar zag ik (letterlijk) als een berg tegenop.

De twaalfde stonden we vroeg op. De vluchten naar Lukla worden vooral ’s morgens gevlogen omdat er dan minder vaak wolken zijn in Lukla. Gelukkig kregen we al gauw groen licht en vlogen we om kwart over 6 weg. Het was weer een klein vliegtuigje. Er pasten achttien mensen in maar in dit vliegtuigje zaten er elf. Er zat geen deur in tussen de cabine en cockpit maar er was wel een stewardess aanwezig. En dit was een hele lieve stewardess. Ze zag dat ik nogal bang was en droeg me op achterin te zitten. Toen ze klaar was met snoepjes en water uit te delen kwam ze naast me zitten, legde mijn hand op haar knie, pakte mijn arm en hand en heeft alles wat we zagen uitgebreid beschreven. Ik weet niet of ik er rustiger van werd maar ik vond het zo ontzettend lief!
In het vliegtuigje voel je je alsof je een sardientje bent in een blikje. Geen controle en maar zien of het goed gaat. Het ging goed. We hebben het overleefd. Toen we uit het vliegtuig stapten stonden de passagiers en goederen die naar Kathmandu moesten al buiten te wachten. Hier geen poespas met veiligheid enz. Maar gewoon de onbewolkte hemeltijd optimaal benutten. Het vliegtuig heeft amper tien minuten op het vliegveld gestaan.

In Lukla hebben we onze gids en porter ontmoet. De porter heeft onze rugzak gedragen ander zouden we er nooit gekomen zijn. Wij zelf hadden ieder een rugzakje van hooguit vijf kilo. De porter had onze rugzak van hooguit 15 kilo incl. slaapzakken.
We waren een beetje dom geweest. De wandelstokken hadden we per ongeluk laten liggen in het vliegtuig. Deze had mijn moeder geleend dus daar baalden we nogal van.

Na een ontbijt in Lukla zijn we gaan lopen naar Phakding. Dit was een korte wandeling want het was grotendeels bergafwaarts.
Ik kan nu uitgebreid elke dag gaan typen maar dan wordt het een heel lang verhaal waar ik jullie niet mee wil vermoeien. Ik ga je een indruk geven van de omstandigheden waarin we liepen en sliepen.

De route:
Lukla – Phakding – Namche Bazar – acclimatiseringsdag in Namche Bazar – Tengboche – Dingboche – acclimatiseringsdag in Dingboche – Dughla (Tughla) – Lobuche – Gorakshep (vanaf hier Kala Patar beklommen, volgende ochtend EBC en gelijk door) – Lobuche – Tengboche – Namche Bazar – Phakding – Lukla.

We hebben er tien dagen over gedaan om te klimmen inclusief twee dagen acclimatisatie. We deden er vier dagen over om weer naar beneden te komen.




Het wandelen:
De eerste dagen maakten we meer wandeluren dan de daaropvolgende dagen. Van Phakding naar Namche Bazar bijvoorbeeld waren acht a negen loopuren beschreven en van Lobuche naar Gorakshep maar 3. Dit heeft alles te maken met het klimmen en het lage zuurstofgehalte op den duur.
Het wandelen ging ons goed af! We waren bezweet en moe en aan het hijgen en puffen maar we hebben geen moment moeie voeten, spierpijn of blaren gehad! Dat snap ik echt niet! Tijdens de Nijmeegse vierdaagse vorig jaar liep ik vanaf dag 1 al als een tachtigjarige vrouw rond van de spierpijn en pijnlijke voeten en hier had ik echt helemaal nergens last van. Bizar!
De gids vond ons ook sterk. We waren vaak sneller dan de beschreven tijd, niet dat dat uit maakt maar we namen niet zo veel pauzes. Als je lekker gaat kan je beter lekker doorlopen dan je weer na een pauze opnieuw aan te moeten slingeren. Wij zijn diesels, geen injectiemotoren.
De paden waren heel wisselend en soms waren deze er helemaal niet. Wat we tegen zijn gekomen zijn: Keienpaden, zand – en keienpaden, zand op rotspaden (uitkijken om niet uit te glijden, vooral met dalen), losse rotsen (waar je zelf je pad maar op moest vinden) en volg-de-rivierpaden. Op sommige stukken hadden ze treden gemaakt. Vaak waren deze zo ongelijk of met een hoge opstap dat ik er liever omheen liep dan er gebruik van maakte. Geen dag was hetzelfde. Ik bedoel daarmee dat het nooit een dag alleen maar klimmen was of een dag alleen maar naar beneden gaan. Op de heenweg baalden we dan ook elke keer als we naar beneden moesten want we wisten dat we later dan weer het dubbele moesten klimmen.
Meestal moesten we dalen om de rivier over te steken. De overheid heeft deze bruggen aangelegd. Het zijn een soort Indiana Jones touw/hangbruggen maar dan gelukkig de versie met staalkabels en metalen platen. Nog steeds best spannend om overheen te gaan want vaak hingen ze niet minder dan tien meter boven een rivier of kloof. De meeste waren nog hoger. De hoogste was zeker 100 meter boven de grond. Soms moesten we wachten omdat er karavanen met bepakte ezels of koeien of yaks overheen moesten. Dat duurde dan best lang want het waren grote kuddes en lange bruggen.
Vaak was het heel stijl klimmen en heel stijl dalen. Soms zeiden ze dat we vlak zouden gaan maar dat was dan ‘nepali flat’. Gewoon vals plat of alsnog met een beetje klimmen en dalen. Meestal zat het venijn in de staart. Was het laatste stuk naar een plaatsje flink stijl klimmen.
Ik had al eerder benoemd dat we vaak aan het hijgen en puffen waren. Nu heb ik natuurlijk niet zo’n goede conditie maar het had ook zeker te maken met het zuurstofgehalte in de lucht. Volgens internet zit er voor elke 1000 meter die je stijgt vanaf zeeniveau 10% minder zuurstof in de lucht. Wij zijn vanaf dag 2 boven de 3000 meter gekomen (Namche Bazar) en op op het hoogste punt (Kala Patar) op 5545 meter hoogte. Reken maar uit. Niet zo gek dat we liepen te hijgen. Onze spieren hadden het zwaar en hebben toch ook wat zuurstof nodig. Toch blijf ik het bijzonder vinden dat we verder nergens last van hadden.

Slapen:
We sliepen in herbergen wat vroeger theehuizen waren. De dining room was het oude theehuis waar houten banken langs de muren getimmerd waren en waar kleden op waren gelegd. Daarvoor stonden een soort houten tibetaanse bureaus die dienst deden als tafel. Alleen een beetje onpractisch want ze zaten dichtgetimmerd. Je kon dus nergens je benen onder de ‘tafel’ kwijt. In het midden van de dining room stond overal een potkachel. Heerlijk! Als we geluk hadden ging deze voor het eten nog aan. Dat was echt iets om naar uit te kijken voor ons want het was KOUD! De kamertjes die eromheen gebouwd waren waren van triplex gemaakt. Bomen werden niet gekapt (en we waren ook de boomgrens op den duur gepasseerd) en het hout moet ook naar boven worden gesjouwd en dan is triplex het lichtst. Ik kom later nog terug op vervoer hier. Maar het waren dus erg dunne wandjes die ons van de koude buitenlucht scheidde.

Jij als lezer zal mijn volgende dingen als feiten lezen en je misschien een voorstelling proberen te maken maar zelfs ik ben nu alweer deels vergeten hoe ik me voelde toen ik het zo ontzettend koud had nu ik hier in het zonnetje zit te schrijven. Je moet je voorstellen dat je bezweet binnenkomt en zodra je stiltaat krijg je het al koud. Je wilt je kleren niet uittrekken want dan krijg je het nog kouder maar je moet anders wordt je ziek van de bezwete kleding die ook koud wordt. Heel snel kleding klaarleggen (thermo-ondergoed, warme sokken, longsleeve, broek en trui) als een speer omkleden, mocht je nog moed hebben nog even heel snel je oksels en liezen en voeten af doen met een vochtig doekje, snel handschoenen aan, sjaal om (die je onder het wandelen af hebt gedaan) muts weer op, jas aan en bibberen maar. Het enige dat een beetje helpt om weer warm te worden zijn die potkacheltjes. We sliepen dan ook met het thermo-ondergoed aan, de muts op, sokken aanhouden (bah!), slaapzak, extra deken, fleecedeken en onze electronica in de sjaal gewikkeld in de slaapzak.
Die electronica komt omdat je voor alles (best veel) moest betalen. Voor wifi, opladen van batterijen, een douche etc. In de kou gaan batterijen sneller leeg en we wilden zoiezo van de Kala Patar en het ECB foto’s maken dus waren we zuinig en hielden ze bij ons in de slaapzak om ze enigszins warm te houden.
We hebben onderweg een keer gedoucht. Vanaf Namche waren alle douches buiten in een golfplaten hutje. Dat zagen we echt niet zitten in die kou dus hebben we maar 10 dagen niet gedoucht hahaha. Mijn haren waren ontzettend vies vet en mijn lijf en kleren stonken van het zweet. Gelukkig heeft alleen mijn moeder er last van gehad :-). In Namche op de terugweg hebben we een warme (binnen)douche genomen. Eindelijk een beetje warmte, schoon en weer een beetje mens.

Omgeving:
Deze blog klinkt misschien klagerig maar we hebben ook wel echt ontzettend genoten van de trek! Ik heb nog nooit zulke schone lucht ervaren. Deze leek diep en zelfs donkerder blauw dan ik ook gezien heb. De bergen waren prachtig! Ik heb er een stuk minder mee dan mijn moeder maar vond het wel schitterend! Alsof je in een schilderij loopt. Vanaf de Kala Patar die we hebben beklommen (ook dat was een rotklus) hebben we uitzicht gehad op gletsjers, bergen en valleien. Ook hebben we daar een lawine gezien en hoorden de gletsjers om de paar minuten kraken.
Onderweg zijn we allerlei flora en fauna tegengekomen. Van rododendrons (met dat liedje zit ik nu al een week in mijn hoofd) tot koeien, yaks, ezels en sjouwers. Die sjouwers hebben een beetje mijn hart gebroken. In deze omgeving kan je nergens komen met geen enkel vervoermiddel. Geen fiets, step, kar, niks. De ‘paden’ laten dat niet toe. Het wiel is een prachtige uitvinding maar hier totaal nutteloos. Alle goederen worden dus per dier en mens vervoerd. De sjouwers hebben grote manden op hun rug, vastgemaakt rond hun middel en een band op hun voorhoofd. Deze zitten tot de nok toe gevuld met dingen voor de lokale mensen, maar ook voor toeristen. Een voorbeeld: We zagen een man lopen die voor ons theehuis ging rusten. Op zijn mand stonden colaflesjes van een halve liter. 3 hoog, 12 breed en 4 diep. Reken maar uit..... 144 flesjes, 72 liter dus 72 kilo! En dit stond alleen nog maar op zijn mand. Wie weet wat er nog in zat. Een menneke van 1,60 meter hoog die misschien 50 kilo weegt en minimaal 72 kilo draagt en god weet waar hij naar toe moest?! Als hij naar Gorakshep had gemoeten had hij nog 7 dagen daarmee moeten lopen. Hetzelfde rotpad als wij. Nu ik het aan het schrijven ben gaat het me weer door merg en been. Er waren ook dragers die golfplaten en triplexplaten vervoerden. Deze zijn denk ik 2,5 meter lang en een meter breed. Kan je je voorstellen hoe je dan loopt met dat op je rug? En niet 1 plaat, maar 20? Je loopt CONSANT gebukt! Die mensen hebben over 10 jaar geen rug meer over! Verschrikkelijk om te zien! Het voelt heel dubbel want het lijkt net of je in de bergen hier zo’n 50 jaar terug in de tijd gaat en dat is heel mooi en puur en zou graag willen dat dat behouden word. Maar ik zou ook graag een manier vinden om deze mensen te helpen want het leven van zo’n drager is een kort leven.

EBC en Kala Patar:
Vanuit Gorakshep hebben we de Kala Patar beklommen. Het ging niet van harte want het was een erg stijle berg en de zuurstof was hier op zijn laagst (wij op zijn hoogst van deze trek). 5545 meter kan ik op mijn naam schrijven. YES! Het uitzicht was fantastisch! Ook ma heeft na 10x tegen zichzelf te zeggen om te stoppen maar zich toch weer te herpakken (vind ik nog knapper) de top bereikt!
De volgende morgen zijn we naar het EBC gegaan. Deze ligt midden op een gletsjer. Op den duur liepen we dus over ijs met een laagje zand en stenen. Op het basecamp stond een grote rots vol gebedsvlaggetjes. Dat was het enige waarraan je het EBC kon onderscheiden. Dit jaar werd/wordt er niet geklommen i.v.m. de aardbevingen. Ook hier hoorde je de gletsjer onder je voeten kraken. Deze is constant in beweging. Ik had het gevoel aan het eind van de wereld te staan. Achter de bergen waar ik voor stond begon de hoogvlakte van Tibet. Bewoonde wereld was er behalve Gorakshep (dat uit twee theehuizen bestaat voor de toeristen, net als Lobuche en Dughla) niet, pas op twee dagen lopen afstand. Heel gaaf! Ik heb wat stenen van het EBC meegenomen.

Nou toen de weg terug. Weer met klimmen en dalen, maar nu overwegend dalen.
De motivatie was een beetje weg nu we ons doel bereikt hadden maar een andere optie dan terug lopen is er niet. Tenzij we een ongeluk zouden hebben gehad en per helicopter teruggebracht zouden worden, wel mooi maar geen leuke reden.

In Lukla moesten we ’s morgens om 6 uur op het vliegveld zijn. Kwam erachter dat je helemaal geen stenen mee mocht nemen... oops. Maarrrrrrr de stokken werden wel tevoorschijn gehaald! De mensen zijn zo eerlijk dat ze ze twee weken bewaard hebben en ze nu aan ons teruggaven! Tof he! We moesten 3,5 uur wachten tot Lukla groen licht gaf en de vliegtuigen uit Kathmandu eraan kwamen. Die kwamen ieder nog geen vijf minuten na elkaar binnenrijden/vliegen. Nou, de vlucht terug was echt een drama. Maar nu zijn we weer veilig in het (iets warmere maar nog best frisse) Kathmandu.

Door het hele trekverhaal ben ik helemaal vergeten te schrijven over de mandala’s en speciale avond voor Tihar/Deepawali. Maar ik vind het nu allemaal wel weer lang genoeg. Een beetje te lang misschien.

Van de week komt mijn laatste blog vanaf hier..... Mijn tijd zit er helaas bijna op....

Tot snel! (nu echt!)