Hoi Allemaal!

Gisteren heb ik weer een heerlijke dag gehad. Ik had de gelegenheid om uit te slapen maar mijn bioritme is nu zodanig dat ik elke keer voor zes uur wakker word en dan niet meer verder kan slapen. Ik heb wel tot acht uur in bed liggen lezen. Het was tenslotte mijn off-day. Ik wilde een lekkere (koude , warm water is er niet) douche nemen maar het water deed het niet. Op een gegeven moment werd het een probleem want zo konden ook de wc’s niet doorgespoeld worden. De didi’s (vrouwen die hier keihard werken) hebben uiteindelijk water uit de rivier gehaald en alle wc’s doorgespoeld + een emmer met mandi neergezet zodat er in ieder geval een paar spoelbeurten gedaan konden worden. Die arme vrouwen sjouwden zich een breuk!

Er werken heel veel mensen hier op Malpi. De meesten wonen in het ‘dorpje’ op de berg. De school heeft mannen en vrouwen aangenomen om hen van werk te verschaffen. Dit zijn mannen en vrouwen waarvan hun kinderen opgevangen kunnen worden door grootouders of waarvan de kinderen al het huis uit zijn. Op deze manier willen zij iets doen voor de community. Ik vind het een goede gedachte hoewel ik me af en toe wel bezwaard voel als ik hen zo veel lichamelijk zwaar werk zie doen. Gelukkig werken zij niet zulke lange dagen als de residential teachers maar werken zij in shifts. Ander is het gewoon niet vol te houden. Ook de familie van de leraren hebben een baan op Malpi. Bijvoorbeeld de man van mijn mentor werkt als electromonteur en zo hebben veel familieleden van leraren een baan hier. Zij wonen samen in de private residences, ook op het terrein.

Na de lunch meldde ik mij bij de directeur. Hij, de schooldokter die terug naar Kathmandu moest en Jyotsna ma’am (dochter van de directeur en met wie ik vorige week woensdag ook naar Kathmandu ben geweest) gingen op weg naar Kathmandu. Met weer veel gehobbeldebobbel en heel veel verkeer op de weg kwamen we aan, zette de dokter af en gingen we naar Durbar square. Een plein die vol stond met tempels. Helaas is er heel wat verwoest door de aardbeving. Dit was het eerste echt verwoestende dat ik gezien heb. Veel gebouwen werden ondersteund door palen om instorting te voorkomen. Ze zijn hard aan het werk om de boel te repareren (de gebouwen die nog staan) , maar veel eeuwenoude tempels zijn helaas met de grond gelijk gemaakt. Ik vond het best heftig om te zien. Juist zo’n plek waar veel godenverering plaatsvind is getroffen. Echt heel triest. Wat ik juist wel heel mooi vond was dat er alle soorten tempels door elkaar staan. Boeddhistische en Hindoetempels staan kriskras door elkaar. Heel harmonieus.

Ook staat aan Durbar square het ‘paleis’ / huis van de Kumari, de enige levende god volgens de Hindoes. We hebben het venster van de Kumari’s kamer gezien. Ze schijnt af en toe een blik naar buiten te werpen maar gisteren even niet. Eens per jaar komt ze buiten haar paleis. Ze mag de grond niet raken dus wordt ze letterlijk op handen gedragen.
De Kumari is geen Kumari meer als zij ongesteld wordt. Dan is er weer een nieuwe Kumari. Een Kumari is puur. Zij heeft een smetloze huid zonder moedervlekjes, oneffenheden etc. Zo zijn er meer kenmerken die erop wijzen dat iemand de volgende Kumari is maar die weet ik even niet meer.

Na Durbar square zijn we naar het huis van de directeurs familie gereden. Zij wonen daar met opa, oma, 2 zussen van de directeur met hun mannen, 1 zoon en twee dochters waarvan een net getrouwd is en haar man woont er nu ook. Je kon wel zien dat ze goed geboert hebben. Het is een hele ondernemende familie waarvan zowat elk familielid een eigen succesvol bedrijf heeft opgezet. Ik vond het best een eer om in hun huis uitgenodigd te worden. Het was een heel groot huis en het ontbrak er aan niets.

Na het familiebezoek zij Jyotsna en ik de stad in gegaan. We hebben wat gedronken in een leuk barretje op het dak van een winkelcentrum met uitzicht op het voormalig koninklijk paleis. Nu is dat een museum aangezien Nepal geen monarchie meer is.
Daarna hebben we wat stoffen gekocht voor Kurta’s. Dit zijn een soort t-shirts/jurken die door zo’n beetje elke Nepalese vrouw gedragen wordt. Je hebt korte en lange versies. De lange versies zijn nu in de mode. Het is een Pakistaans model heb ik me laten vertellen. Maar ik ga voor de korte versies. Deze zijn niet zodanig apart dus kan ik ze ook in Nederland dragen. Zaterdag komt er een kleermaker op school, dan kan ik het gelijk meegeven.

Toen zijn we naar een restaurant gegaan. De oom van Jyotsna is de eigenaar daarvan (zoals ik al zei heeft bijna ieder familielid een eigen bedrijf). We hebben weer heerlijke momo’s gegeten en pittige aardappels en nog iets waarvan ik de naam niet meer weet maar wat wel erg lekker was.

Toen zijn we weer terug naar school gehobbeldebobbeld. Onderweg zagen we de tempel van Pashupatinath. Hier vinden lijkverbrandingen plaats op Hindoeïstische wijze. We zagen enkele vuren dus blijkbaar vinden de crematies op woensdag plaats.

Het lesgeven gaat goed. Ik geef verschillende vakken. Ook Nederlands staat nu ingeroosterd hahahaha. Het is heel grappig om de leerlingen Nederlands te horen uitspreken. Binnenkort is het hier YCD, Youth/Child Day een soort open podium. De leerlingen van 8th and 9th grade zullen een Nederlands liedje zingen. Ik weet alleen nog niet welke... Suggesties?

Nou, ik ga maar weer aan het werk. Ik had even 2 uur pauze waarin ik gelukkig uiteindelijk wel heb kunnen douchen hahaha.

Tot schrijfs!